'Echte Gooische Meisjes in Israël?!'

Ooit weleens gekeken naar het televisieprogramma ‘Echte Gooische Meisjes’? Voor ons werd dit de afgelopen dagen een kleine werkelijkheid…

In Reuth, het medische centrum/revalidatiecentrum, werken wij met nog zo’n vijftien andere vrijwilligers. De meeste van hen komen uit Duitsland, anderen uit Amerika of Zuid-Korea. Daarnaast zijn er een aantal Israëlische vrijwilligers die hier werken, omdat ze om een bepaalde reden hun dienstplicht in het leger niet kunnen vervullen. Ik zal de misdadigers die hier vanwege hun taakstraf werken maar niet noemen om zorgen vanuit Nederland te voorkomen.

Samen met de groep vrijwilligers hebben we afgelopen woensdag op het strand doorgebracht. Een aantal van onze Israëlische vrienden kwamen ons ook vergezellen. Met één van onze vrienden, afkomstig uit Engeland, hebben we een heerlijk eettentje uitgezocht om daar te genieten van, inmiddels onze vertrouwde, zonsondergang. Hij vond het blijkbaar erg grappig om samen met ons de toerist uit te hangen, want tegen het personeel wilde hij absoluut geen woord Hebreeuws spreken.

Woensdagavond stapten Susanna en Annemieke rond 23.00 uur op de fiets om nog een aantal boodschappen te doen. Al fietsend viel hun oog op twee vrachtwagens van ‘Cirque du Soleil’ met de show: ‘Alegria’. Één gedachte overheerste de twee meiden: Hier willen we heen! De volgende avond hebben wij deze gedachte direct maar in de praktijk gebracht. Een paar rijen en aardige mensen verder zaten we in het volle stadion met onze blikken gericht op de beste acrobaten, vliegende vuurfakkels en grappigste acts. De muziek, het decor en de kostuums maakten het plaatje af. Samen kregen ze het voor elkaar om ons met open mond op het puntje van onze stoel te laten zitten. Thuisgekomen waagden wij onszelf ook aan de acrobatische kunsten, dit helaas zonder enig kwalitatief resultaat.

De volgende ochtend stapten we de bus richting Tiberias, liggend aan het meer van Galilea, in. Onderweg kregen we een aantal keer een waarschuwing van de buschauffeur dat we te veel en te hard aan het praten waren. ‘Waar hebben we dit toch eerder gehoord?’
Even later vroeg hij waar we vandaan kwamen. Toen we dit beantwoordden met: ‘Nederland’, veranderde zijn gelaatsuitdrukking en gaf dit voor hem de aanleiding om een – lang en met een geluidsniveau functionerend voor de gehele bus – gesprek met ons aan te gaan. Na het bekende liedje over hoe geweldig Nederland is – lees: Amsterdam, coffeeshops, Giethoorn en Volendam – vond hij dat het weleens tijd was dat wij hier in Israël een leuke man zouden trouwen. Als gevolg daarop vond hijzelf in Susanna de geschikte kandidaat. Anne en Annemieke probeerde hij te koppelen aan een aantal van de militairen die zich inmiddels bij het gesprek hadden aangeschoven, al met al waren zijn pogingen helaas tevergeefs.

Onze eerste doelstelling in Tiberias was het vinden van een leuk hotel, het liefst met zwembad. In Israël zijn de zwembaden nihil, in verband met het droge en woestijnachtige klimaat. De eerste hotels die we passeerden zaten al helemaal vol, wat ons de moed in de schoenen deed zakken. Gelukkig kon een aardig meisje in het toeristen informatiecentrum ons op een aantal goede plekjes wijzen. We kwamen in een luxe hotel aan, waar nog één kamer vrij was. De receptionist vertelde ons dat dit de bruidssuite was inclusief jacuzzi. We bekeken de kamer, met uitzicht op het meer van Galilea en waren, ondanks de prijs, verkocht. In de lift sprak een orthodoxe jood ons aan met: ‘Alles goed?’. We raakten direct gecharmeerd over het feit dat hij Nederlands sprak – een paar woorden dan – en überhaupt dat hij ons aansprak. Orthodoxe joden mogen vrouwen namelijk niet eens in de ogen aankijken. Ja, een boefje was deze jongen wel ja.

Het bleek dat deze jongen, Jacob genaamd, in de kamer naast ons met zijn vriend Itzik verbleef. Vanaf onze balkons voerden we hele gesprekken met Jacob en Itzik. Direct al kwamen zij ons allerlei lekkernijen brengen. Echter, wanneer de ouders in de buurt waren, waren zij uiterst rustig.

Nadat we ons in onze hotelkamer hadden geïnstalleerd namen we een heerlijke duik in het zwembad. Wederom was hier een man te vinden die bekend was met de Nederlandse taal en met ons zijn passie voor Rob de Nijs deelde.

Na het verfrissende zwembadwater zijn we het stadje Tiberias ingelopen. Helaas gingen de meeste winkeltjes al dicht, aangezien de sabbat (na zonsondergang) bijna begon. Om ons heen verschenen de eerste orthodoxe joden, geheel gekleed in stijl – vogelnesten op de hoofd van de vaders, vrouwen en meisjes met prachtige witte maillots, en jongetjes in zwart pak en pijpenkrulletjes langs hun gezicht. Dit alles in een temperatuur van rond de veertig graden – op weg naar de synagoge. Wij, westerse, zomers geklede, meisjes, vervolgden onze weg naar een restaurant aan het meer van Galilea.

Na genoten te hebben van een heerlijke maaltijd en bovenal het prachtige uitzicht, liepen we een stukje verder om daar een show van een heus waterorgel te bezichtigen. De muziek, waterstralen/-fonteinen en verschillende lichten lieten ons iets zien van Tiberias en de historie van Israël. Een erg mooi gezicht.

Vervolgens namen we ons voor om heerlijk in ons hotel te gaan genieten van de jacuzzi. Bijna bij het hotel aangekomen, liep er een groep orthodoxen voor ons, komend van de synagoge. Susanna riep: ‘Kom! Zullen we daar achteraan gaan?’. Vervolgens draaide één van de jongens zich om en herkenden we onze buurjongen. De familie van Itzik keek niet om, maar leek niet erg gecharmeerd van ons. Eenmaal aangekomen in het hotel werden onze zomerse kleren door de moeder van Itzik afkeurend bekeken en ging de familie direct naar binnen om het Sabbatsmaal te vieren. Op het balkon vroegen de jongens ons nog om mee te eten, maar dat leek ons niet echt een goed idee. Sterker nog, waarschijnlijk waren we niet eens naar binnen gekomen.

Zaterdagochtend was het plan om eerst heerlijk uit te slapen, iets wat we blijkbaar niet meer konden, want iedereen was om 8 uur klaarwakker. We hadden dus de tijd om rustig aan naar het ontbijt te gaan. Dit was erg uitgebreid, en gezond (moeders!), waar we uiteraard flink van genoten hebben. Terugkomend van het ontbijt zagen we Jacob in pak teruglopen naar het hotel. Meneer was eerder van de synagoge weggegaan, hij vond het wel ‘genoeg’ vertelde hij. Vanaf het balkon spraken we nog even met hem en hij vroeg ons of wij met hem mee terug naar Tel Aviv mee wilden rijden. Aan Annemieke vroeg hij of ze de volgende dag met hem wilde trouwen. Dat ze geen Jood was vond hij geen probleem, alleen maar beter. Terwijl wij met hem spraken had hij zijn ‘casual clothes’ weer aangetrokken en zijn keppeltje afgedaan. Een zus van Itzik verscheen op een ander balkon en zag hem met ons praten. Even later verscheen één van de hogere mannen en werd Jacob flink aangesproken. We zijn dan ook maar niet met hem mee teruggereden om problemen voor beide kanten te voorkomen. Wel bleef één vraag bij ons over: ‘Hoelang gaat deze jongen het in de orthodoxe wereld volhouden?’

In Tiberias zelf aangekomen bleek het erg uitgestorven. Alles was dicht en zelfs de toeristenboten voeren vandaag niet. Met een hard hoofd gingen wij de uitdaging aan om op zoek te gaan naar een plek waar we zelf een boot of jetski’s konden huren. Een kilometer verder, wat voor ons wel 10 kilometer leek, sjokkend in de brandende zon gaven we het op. We ploften uitgeput op de stoep neer met een tekort aan water en een dringende behoefte aan nieuwe kleren. In geen velden of wegen was een taxi te bekennen, totdat er daar opeens één was. Dit bleek een christen te zijn en hij wilde ons voor een erg goede prijs langs alle Bijbelse plaatsen rond het meer van Galilea rijden. Onderweg wist hij ons ontzettend veel te vertellen en elke bijbehorende Bijbeltekst te noemen. Hij had een fles meegenomen die hij voor ons vulde met water uit de Jordaan en stopte ergens om verse mango’s met ons te gaan plukken. Verder leidde hij ons langs de berg der zaligsprekingen, Capernaüm, waar we onder andere het huis van Petrus hebben gezien, Magdala, Bethsaida, en Tabgha, de plaats waar het wonder van de vijf broden en twee vissen plaatsvond. Dit was een heel bijzondere rit voor ons waarbij vele verhalen echt tot leven kwamen. We konden verbanden zien liggen en ervoeren de omgeving, zoals zij dat toen ook deden.

De taxichauffeur zette ons weer af aan de boulevard van Tiberias. Dit keer was er al meer geopend en huurden we een bootje voor op het meer. Eenmaal op de boot, kwam één van de werknemers van het bedrijf op ons af met de vraag of we op de jetski wilden. Natuurlijk zeiden we hier geen ‘nee’ tegen en dit maakte dat we de rest van de middag daar hebben doorgebracht met een groep van de werknemers daar. We hebben heerlijk gezwommen en gevaren in het meer van Galilea, maar de jetski’s stolen toch echt de show. Toch voelden we ons wederom bekeken. Vanaf de kant en vanaf het balkon van een groot hotel stond een grote groep orthodoxen te observeren hoe wij ons vermaakten in het water. We voelden ons hier wel erg bekeken en een beetje ongemakkelijk.

Na ons wateravontuur hebben we nog heerlijk wat gegeten en zijn we vervolgens terug gegaan richting Tel Aviv. Gelukkig waren onze fietsen, inclusief zadel, nog te vinden op het centrale busstation, waarmee we aardig geluk hebben gehad. Thuisgekomen doken we direct ons bed in, om zo vanochtend weer fris en fruitig aan de slag te kunnen gaan.

(We zullen in een later bericht wat uitgebreider vertellen over onze werkzaamheden hier, aangezien we hoorden dat daar vraag naar is. Voor nu is dit verhaal wel even lang genoeg.)

Of we echt ‘Gooische Meisjes’ waren dit weekend, dat weten we niet zo zeer. Dat we flink hebben genoten is in elk geval wel één ding dat zeker is!