Bevakasha een nieuwe update uit Tel Aviv

Na een lange tijd hier eindelijk weer een update van ons! We zijn inmiddels zo gewend aan ons leventje hier, dat we soms het gevoel hebben dat we niet zoveel bijzonders te vertellen hebben. Maar als we hier verder over nadenken, is dat eigenlijk absurd. We maken hier namelijk dingen mee die we, voor we hier kwamen, niet hadden kunnen voorstellen. En dit willen we natuurlijk graag met jullie delen.

Vorig weekend hebben we in Jeruzalem doorgebracht. Susanna wist nog een arabisch hotel in de sjoeks. Na flink onderhandeld te hebben konden we voor een hele nette prijs in dit hotel overnachten. We konden flink afdingen, aangezien het Ramadan is en er dus geen ontbijt werd geserveerd. We kregen een mooie vierpersoonskamer met ruime badkamer en hadden toegang tot een prachtig dakterras met uitzicht op de olijfberg. De olijfberg wilden we beklimmen, maar we waren nog niet ver of er stopte een taxi. Voor een mooie prijs wilde hij ons wel naar de top brengen. Op de olijfberg hebben we kameel gereden, een leuke ervaring. Vervolgens zijn we door dezelfde taxichauffeur naar de klaagmuur gebracht, waar we opnieuw het grootse feest van de inwijding van de rustdag hebben meegemaakt.
De zon was inmiddels onder en de moslims mochten weer eten. Aangekomen bij ons hotel werden we overladen met allemaal eten en drinken, we werden uitgenodigd om mee te eten. Dit hebben we gedaan, dit was verrassend leuk en we hebben goede gesprekken met elkaar gehad, ook over religie. Een grappig detail is, dat vanwege de Ramadan (= van zonsopgang tot zonsondergang niet eten EN drinken(!!)), er op de straten overdag volop met waterslangen en emmers werd gegooid, een soort watergevecht. Dit is om de hitte te kunnen doorstaan en toch niet te drinken.
Later op de avond zaten we op het dakterras. Niet lang nadat wij er zaten, kwam er een groep moslims ook op het terras gelopen, met hun gebedstapijten onder hun arm, om te bidden, minstens een halfuur lang. Ook apart om dit eens mee te maken.
De volgende ochtend zijn we richting de Messiaanse gemeente van ds. Ben Zwi gelopen. Het was een andere bijeenkomst dan we gewend waren, namelijk met een echt joods karakter. We hebben nog wat andere Nederlanders ontmoet en hebben erna lang met elkaar koffie gedronken. Het was absoluut de moeite waard!
Hierna hebben we de middag doorgebracht in de binnenstad en zijn we naar Gethsemane gelopen. Hierna hebben we de taxi terug genomen naar Tel Aviv. Het lijkt wel of de taxi nemen hier ongeveer het zelfde is als in Nederland 'de fiets pakken', en daar doen wij maar al te graag aan mee. Ook hebben we 3 fietsen gekocht omdat het openbaar vervoer vrij duur is. We hebben na wat onderhandelen een mooie deal gesloten, waardoor we bij het inleveren van de fietsen wanneer we terug naar Nederland gaan, 50% van het aankoopbedrag terug krijgen. Ze kennen hier geen fietspaden dus het komt erop neer dat we gewoon kijken waar een plekje op de weg vrij is.
Natuurlijk zijn we ook 5 dagen per week aan het werk. Eigenlijk zitten we er allemaal helemaal in. De verpleging is ook steeds vriendelijker. Ze beginnen je steeds meer te waarderen. Daarbij leren we ook steeds wat meer hebreeuws, want het Engels van veel verpleegkundigen is om te huilen. Dan hen maar tegemoet komen met ons gebrekkige Hebreeuws. Sommige woorden komen ons dan al de neus uit. Wel is het een uitdaging om je toch te kunnen duidelijk maken in het Hebreeuws. Uit automatisme zeggen we tegen elkaar ook al bepaalde dingen in het Hebreeuws, zoals veelgebruikte woorden als ken (ja), lo (nee), schliega (sorry), regga (wacht even), toda (bedankt), bevakasha (graag gedaan). De Israeli's vinden het prachtig om dat te horen.

Heel, heel soms hebben we ook wel even zin om onder een steen te zitten. Laatst waren we aan het winkelen en gingen we een vrouwen winkel in. Opeens staan er een aantal mannen achter ons die duidelijk geen kleding wilden kopen in deze winkel, die ons vragen om ons nummer, ons adres, onze naam, waar we vandaan komen. We zijn inmiddels gewend om het te negeren en gewoon door te lopen als mannen opdringerig zijn, maar dit heeft toch wel even geduurd. Het is voor ons gevoel namelijk onbeschoft, in Nederland zou je dat nooit doen. Maar hier is dit soms echt de beste optie.

Dan over naar iets minder grappigs; Susanne wilde vorige week dinsdag een zak melk open maken (ze hebben hier zakken ipv pakken) met een mes. Gevolg: vingertopje er voor de helft af. We zijn naar een verpleegkundige in Reuth gegaan, die er was heeft opgeplakt. Een minuut later was het echter weer een bloedbad. We kwamen een ambulancebroeder tegen en die adviseerde ons om ermee naar het ziekenhuis van tel Aviv te gaan. We hebben een taxi gepakt en we moesten een tijd wachten bij het ziekenhuis tot Susanna eindelijk aan de beurt was. Het zag er niet zo goed uit, er moest huid verwijdert worden en er moest gehecht worden. Een week voor Suus niet zwemmen. Morgen mogen de hechtingen er gelukkig weer uit.


We liggen bijna elke middag lekker aan het strand en gaan dan standaard even naar onze 'vrienden' van de kiosk. Gegarandeerd dat we weer wat van ze krijgen, en daarbij zijn zij ook altijd door hun dollen heen als we even langs komen.

Na een al met al hectisch weekje hebben we besloten om het weekend lekker dichtbij 'huis' te blijven. Vrijdag zijn we opnieuw naar Jeruzalem geweest, dit keer om het indrukwekkend Holocaust monument Yad Vashem te bezoeken. Dit was opnieuw een moment dat we stil werden gezet bij het verleden van dit volk. Vooral nu we hier zijn en helemaal ondergedompeld zijn in de joodse cultuur en bevolking, was dit aangrijpend. Wat ook bijzonder is, is dat als je joden (jong én oud) vraagt naar hun verleden, je de meest bizarre dingen te horen krijgt. Ze komen werkelijk van over de hele wereld en hebben door het leger en de constante dreiging al jong veel meegemaakt. Ook religie speelt een grootse rol in dit verhaal. Zo zei gisteren een van onze joodse vrienden dat hij de kinderen van zijn orthodox joodse zus nooit zal mogen aanraken. Dit alleen omdat hij een man is en niet meer orthodox is. Ook is de mentaliteit van de joden anders en dat is merkbaar. Ze leven met de dag en zijn gewend te leven in onzekerheid. Ze denken minder in de toekomst dan bijvoorbeeld wij Nederlanders. We kregen veel berichten vanuit Nederland dat we wordt gesproken over het gerucht dat Israël Iran wil aanvallen. Als we hier met onze joodse vrienden over praten zijn ze vol overtuiging dat God er voor hun (zijn volk) zal zijn omdat het land aan hun gegeven is, en dat er altijd oorlog zal zijn totdat God een nieuwe hemel en een nieuwe aarde zal schenken. Mooi om te horen uit de mond van gasten van 25 jaar oud.

Gisterenavond zijn we met elkaar en met een Amerikaanse vriend naar een chocoladebar gegaan. Toen we buiten stonden te wachten hebben we nog een paar leuke mensen ontmoet, die voor ons met een gitaar gingen zingen. Anne heeft hierna ook nog even de gitaar gepakt en we hebben nog liedjes in het Nederlands gezongen. Uiteindelijk was het half 1 's nachts toen we eindelijk op het terras van de chocoladebar van verrukkelijke lekkernijen genoten. Vanmorgen was het opstaan even moeilijk maar het was een geslaagde avond! Het is trouwens voor ons ook al heel normaal om om 1 uur 's nachts even boodschappen te doen in de supermarkt of een jurkje te kopen. Veel winkels zijn letterlijk 24/7 open. Je hebt dan ook niet het idee dat het inderdaad 1 uur 's nachts is. Ook dit is een groot verschil met Nederland, de ritmes van de mensen hier zijn aangepast op het weer.

Hier nog wat leuke wistjedatjes;)

wist je dat:

- Een klapband mensen hier veel meer laat schrikken dan in NL vanwege de ervaringen met bomaanslagen.
- Het normaal is om een meisje te vragen of ze een relatie wilt nadat je 1 gesprek hebt gehad.
- fietsen nog maar sinds kort hier populair is gezien de rijstijl van de joden.
- Een invalide man in rolstoel het blijkbaar erg normaal vind om over een 6 baansweg tussen de auto's door te rijden.
- We het al normaal vinden om om 0:00 nog even boodschappen te doen of een jurkje te scoren.
- Wij hele technische vrouwen zijn als we terug komen aangezien we zo'n 3x per dag een ketting op de fiets moeten leggen.
- Wij het irritant gaan vinden dat iedereen vraagt waar we vandaan komen en dat we er blijkbaar als chinezen uit zien nadat ze geloofde dat we uit China kwamen.
- Zelfs mensen vanuit de auto gillen en vragen wat Suus met haar hand heeft.
- Je hier alles voor elkaar krijgt als je maar ( donker ) blond bent en lief lacht.
- We niet bang zijn om alleen over te blijven na de vele huwelijksaanzoeken.
- Dat we niet meer weten of we links of rechts moeten fietsen aangezien er geen fietspaden zijn.
- Mannen je komen helpen als je ketting er af ligt en daarna nog drinken voor je gaan kopen ook.


Voor vandaag laten we het hier weer bij! Leuk dat je onze blog hebt gelezen en tot de volgende keer!

Susannemieke